‘Nu weten we tenminste dat het een auto is,’ zei Phillip vorige week toen het rijdende karkas tegen een geparkeerde Mercedes was aangereden. Melle vroeg zich toen af of we door God waren gestraft omdat we te weinig naar de kerk waren geweest. ‘Dat doet God niet,’ zei Phillip.’Hij heeft ons er hooguit aan herrinerd.’ Vandaar dus dat we vandaag in Waco’s kerk zaten voor aanvang van de tweede testrit. Doomsday was het thema waar hij over sprak. ‘Je moet besluiten of je een geit of een schaap bent, dat moet je zelf besluiten, want op de dag des oordeels sta je er ook alleen voor. Dan is je moeder er niet, je vader niet, dan sta jij tegenover de Almachtige.’ Enkele uren later had Dr. Waco z’n predikers pakje alweer vervangen door z’n witte doctors jas. Dit was onze eigen dag des oordeels. Vandaag zou bepaald worden of de auto ook nog meer kan dan tegen andere auto’s aan rijden. De doctor leek in controle van het monster. De testrit ging een blokje om. Alles leek goed te gaan totdat het gaspedaal loskwam. Een vreselijk gezicht en wij  dachten dat het iets ergs was, maar Waco verzekerde ons dat het wel mee viel. ‘Het echt grote probleem zit hem in de versnellingsbak. Hij kan niet goed in z’n achteruit.’ De versnellingsbak is altijd al het zorgekindje geweest. Ziek vanaf het begin en al twee keer in behandeling geweest. Vooralsnog wil de doctor hem niet opgeven, daar is Waco teveel geneesheer voor. ‘We kunnen hem nog reanimeren,’ had hij gezegd. De vraag is of dit wel de moeite waard is. Waarom zou je een kwakkelend leven nog eindeloos rekken? Een van de grootste problemen en uitdagingen van het bouwproces is het op elkaar aan laten sluiten van auto onderdelen die niet bij elkaar horen. Alles is van ijzer, niets past.